“Hel, dit lyk awesome,
maar...”
“Maar wat? Jy klim net
op jou baiesukkel en jy ry.”
“...maar wat as ek
doodgaan?”
‘n Langerige pouse.
“Dan sal ek die stukke
mooi merk en vir jou ma in volgorde gee sodat sy jou ten minste eers aanmekaar
kan sit voor hulle jou begrawe.”
Nog ‘n pouse.
“OK, dan doen ons dit...maar jy ry nie vir my flippen
weg nie.”
Dis die strekking van
die gesprek tussen my en Chris, toe hy besluit het om my partner te wees vir
die Pioneer. Soos Turkish in die fliek Snatch sê: “He is my partner. It doesn’t
mean we hold hands or take windy walks. It means I keep him out of a much
trouble as he tries to inflict on me. ” En dit oor 6 dae en 680km wat nie
minder as 13 000m se vertikale styging insluit nie.
Die Pioneer se roete
neem jou van die Klein-Karoo na die Tuinroete waar jy ‘n dag spandeer voor ons
weer moet terug oor die berg na die Klein-Karoo toe. In die Pioneer is dit
blykbaar heel logies dat as jy die vorige dag oor ‘n bergreeks is kan jy seker
die volgende dag weer oor ene ry. Dus ry ons die volgende dag Groot-Karoo toe
vir een nag, net om weer terug te foeter oor die berg na die kleiner ene van
die Karoos toe (op daai stadium is niks meer klein of maklik nie). Dan moet jy nog een dag ry en nie hoe nie –
die tweede langste dag van die hele roete. Dan is jy eers klaar. Letterlik.
“Well done!”
“Yes! I am well
done...”
Dag 1
Alles het begin in
Oudtshoorn.
“Hoekom is ons naam
die Custard Pandas?”
“Ek was een aand baie
dronk gewees...”
Die eerste dag volg
meestal die roete van die Attakwas MTB resies van Oudtshoorn deur die
Attakwaskloof na Mosselbaai. Die Atta staan bekend as die rofste MTB resies in
die R van SA. Ek het al baie “extreme” MTB wedrenne gery, maar na ek die Atta
gery het stem ek heelhartig saam met dié opinie. Daai ding is taai. Die dag een
se ry was ook die langste met die meeste klim van enige dag: 2 820m.
“So hoe doen ons dag
1?”
“Man ons het mos
altwee die Attakwas gery, so ons vat dit net kalm: eet baie en suip soos
eerstejaars, want dit gaan warm wees. Jy laaik mos die hitte?”
“Ja … ek het die
ekstra bottel om my nat te spuit.”
“Cool. Kom ons probeer ook net die maal dat niemand
opgooi nie.”
Alles het goed begin,
ons het rustig oor die heuwels gerol en dit was nog koel. Omdat dit ‘n
spanresies is, is die ryers nie so erg op hulle eie mission soos gewoonlik nie.
Mense gesels so bietjie in die ry en het nog tyd om ook vir die blommetjies te
kyk. Daar is in elk geval nog vyf dae om te jaag as jy regtig wil, nie dat jy
ooit so daaraan dink nie, maar mens ry liewer so bietjie rustiger as om te
jaag.
“What’s up with the
panda on your handlebar?” vra Donovan van die Tread-mag span.
“It isn’t a panda,
it’s Pyotr. And that one is Alexei.”
“But why?”
“They are tanning.”
“Why do they have
Russian names?”
“Becoz zey like zer
revo-loo-tshins in Oktaber…”
In die Attakwaskloof word
ons beide bietjie deur die son gepiets. Die hitte maak ook dat nie een van ons regtig
wil eet nie, maar jy moet want anders gaan jy afchop. Ek het nie genoeg geeët
nie en afgechop. Die son het vir Rohwer gekry...en toe begin die wind van
vooraf te waai.
“I am finished...” en
toe klim hy nie, maar val sommer van sy fiets af.
“Ou, ek weet jy wil
nie... ek sal jou fiets vat, moenie worry nie... kan ons net aanhou beweeg? Jy hoef
net te stap... asseblief...?”
Ons altwee het
deurgedruk. Toe ek die eindstreep sien dog ek alles is verby ons het die dag in
een stuk oorleef. Toe ek wel by die pylvak in swaai, raak ons wiele en Rohwer
slaan neer op die teer.
Nie goeie dag nie.
Gelukkig kry ons
opgeslaande tente en daar is onmiddellik kos beskikbaar. Rohwer eet die
ekwivalent van wat ‘n groterige plattelandse familie in ‘n maand sal verorber
en begin darem so bietjie beter lyk. Koue stort vir die moeë bene en die
afkoel. Dag 2 sou hopelik beter wees.
Dag 2
“Vandag ry jy voor, ek
gaan nie pace nie: jy ry net jou spoed. Ek kom net agterna.”
Half agt sleep ons
deur Mosselbaai. Die son kom op oor die see, die windjie waai koel en al wat jy
hoor is die gesuis van 500 pare bande op die teer.
“Jis my bene vat lank
om warm te word. Dis nie cool nie.”
“Wel dis ook nie hot
nie...”
Die dag begin dan na
die neutrale sone op die teer met drie kilometer op die strand. Ek het werklik
daarteen opgesien. ‘n Geoliede ketting en dik sand is nie maatjies nie. Gelukkig
was dit laagwater. Na ons eers op die strand was het dit my stoutste
verwagtings oortref en ek het die strand na die drie kilometer verlaat ‘n nuwe
ervaring op die fiets ryker.
Ons was oppad George
toe. Nie met die teerpad nie. Nie met die kortste pad nie. Iets in die lyn van
“moenie by begin verby gaan nie en moenie R200 insamel nie...’’ was die
ingesteldheid van oom Katot Meyer toe hy die roete uitgelê het. Die mense vloek
en skel...al wat hy sê is: “ek ken nie daai woorde nie – dit staan nie in die
Nuwe Testament nie.”
Ek dink wel hy laaik
dit kwaai as mense hom hap.
Vanaf Hartenbos klim
ons na die Jonkersbergbosboustasie, bo in die Outeniquaberge. Met die op is
daar darem ook ‘n af. Net om weer op te gaan en via Witfontein (en om die
Tuinroetedam) George in te suiker.
“OK, daai was beter.
Maar jy moenie weer teen die einde begin jaag nie.”
“Huh?!? Is jy dood?”
“Nee...”
“Kan jy nog ry?”
“Ja...”
“So wat is jou
probleem? Dit was perfek gepace, so hou net op moan.”
Die potensiaal vir
krapperig raak is baie goed op sulke meerdaagse avontuurtjies en daar was daai
aand bietjie onenigheid in Pandaland. As
mens moeg raak dan rafel alles mos bietjie uit.
Dag 3
“Die Voortrekkers moes
flippen baie dagga gerook het... ”
Die derde dag het in
beter gees begin as wat tweede ene geëindig het.
“As ons vandag maak
dan is ons kop deur.”
As jy om jou rondkyk
is daar altyd mense wat swaarder as jy kry en/of groter meganisiese probleme
het. Een van ons bure se voorste skokbreker het die vorige dag opgepak en ry dus
nou ‘n rigid bike. Dis die ekwivalent van om met jou Sub B BMX by trappe af te jaag.
Die hele dag lank. Hy gaan baie skud en heel moontlik ook sy gat af val.
Die roete vat ons
verby Saasveld en oor die Outeniquaberge met die Duiwelskoppas, ‘n ou
voortrekkerpas. Daarna deur die Kammanasierivier na De Rust. In die kamp word
daar gefluister oor die Kammanasie. As jy daarna vra, dan kry die veterane van
laasjaar so verafkyk in hulle oë en praat sag en afgemete oor daai dag. Iets
van ‘n 18km-lange bult wat jy heelpad moes uitstoot in die erge hitte.
Maar oom Katot belowe
ons dat ons vanjaar net oor die Kammanasie se “groottoon” gaan ry.
“Moenie worry nie, my
Land Rover loop maklik daaroor.”
Die afdraand aan die
agterkant van Duiwelskop was iets om te beleef. Lekker om die wind in jou hare
te voel na die stoot/dra teen die pas uit. Die Kammanasiebult was ook ‘n lang
stoot. Rohwer het wel ‘n goeie stuk
daarvan uitgetrap. “Athlete!” sê een van
die “I kill you”-spanlede vir hom toe Rohwer by hom verby trap terwyl hy sy
fiets stoot. Rohwer kyk hom so en sê: “Beer drinker!”
Na ‘n wilde stuk
afdraand sleep ons by waterpunt 3 in (elke dag het drie waterpunte). Die
windjie het intussen lekker begin waai.
“Luister ons moet nou
baie lekker wees. Gryp wat jy nodig het en ons moet reg wees om te trek as die
ander spanne ry. Dié wind gaan tien teen
een reg van voor wees. En ek wil nottawiel alleen teen die wind ry nie.”
Dankie Henry, Alewyn,
Nix en Tony vir die geselskap huistoe, anders sou ons afgechop het. Met die kêrels (en dame) se hulp kon ons
sterker eindig as die vorige dae en dit het ons bietjie selfvertroue gegee. As
dag 4 sonder probleme kan afloop dan is ons kop werklik deur.
Dag 4
“Sias! Sê vir Elmarie
sy moet vir my ‘n ander broek bring, ek het in myne gek@k.”
Iets in een van dag 3
se etes was nie kosher nie. Dinge het geloop en Immodiums was ‘n skaars kommoditeit.
Daar is twee groot probleme met hierdie situasie. Die eerste is dat dit jou
dehidreer. Maar die meer drukkende probleem is dat ‘n fietsrybroek (spesifiek
bib shorts tipe waarmee meeste mense ry – die broek lyk soos stoeipak: hang van
jou skouers ipv om die heupe vas) is nie die maklikste ding in die wêreld is om
uit te kom nie. Veral as jy dit vinnig moet doen.
Elke nou en dan lê
daar net ‘n fiets in die middel van die pad: die ryer skoonveld (om te vuil
veld?). Gelukkig het die spoedpens ons nie so hard geslaan nie...maar as dit
jou beurt is dan is dit jou beurt.
Van De Rust ry ons
deur Meiringspoort, dan oor ‘n berg. Natuurlik, hoe anders? En natuurlik is dit
steil. Dan 60km plat pad Prins Albert toe. Een van die makliker, indien nie die
maklikste, dag nie. Maar soos die geluk wou hê, kry ons teëspoed net soos ons
die poort verlaat: Rohwer se derailleur word afgeruk. Dit beteken, in goeie
Afrikaans, dat sy clutch in sy maai is. Dit kon ons gelukkig regmaak, maar dit
vat ‘n tydjie.
“Luister dude screw
it, ons gaan nou net rustig ry, ons is in elk geval heel agter. Dit is in elk
geval plat pad tot ons daai etter met die 400m styging moet klim.”
“Klippies. Sonder die
Cola.”
Oom Katot laat ons in
‘n droë rivierloop op ry, dit as die aanloop na die klim. Sagte sand en groot
ronde klippe: goed om jou op disnis te val, nie goed om oor te ry/probeer ry
nie.
“Oooo, shit ... jy
moet dit maar kalm vat, jou partner het nou net geval.”
“Hey, mens ry ‘n
fiets, jy val hom nie.”
“Voertsek man, jy het
my nie eers sien val nie: dit was awesome.”
Bo-op die berg lê die
Karoo voor ons oop.
“Sien jy daai dak
blink in die verte? Dis die waterpunt.”
“Dit lyk ver.”
“Ja, maar die ou by
waterpunt sê dis net vyftien minute soontoe: ons val blykbaar nou hier af soos klippe
in ‘n mynskag.”
En ons het.
Soos ek gesê het was dag
4 veronderstel om maklik te wees, want die laaste 60km is plat pad huistoe.
Maar niemand het gesê die pad is vol sand en los klippe nie. En dat die wind
gaan waai nie. En smaak my die wind in die Karoo waai net in een rigting: van
voor af.
“Die enigste goeie
wind op ‘n fiets is geen wind.”
“Hey guys who wants to
work together? This wind is going to suck.”
So ontmoet ons vir
Anthonie by die waterpunt. Hy is lekker sterk en praat baie: die ideale ou om
mee voor te werk terwyl ons 25 mense huistoe sleep deur vir hulle die wind te
breek. Die sand het dinge moeilik gemaak, want daar was plek-plek sulke dik
kolle. En as jy bunch ry kan jy nie regtig sien wat voor jou is nie: jy kan
maar net hoop die ou voor jou waarsku jou. As hy jou wel nie waarsku nie en skielik stop
dan moet jy maar ook stop … of saam crash as jy regtig gelukkig is. So dit was
grotendeels stop-stop-ry-stop gewees tot in Prins Albert. Gelukkig was die gees
in die bunch van so aard dat die voorste ouens bereid was om te wag vir die wat
vasgeval het.
“No man is an island.”
“Dankie pandas, julle
was awesome.”
Dag 5
“Wat van ons gaan
staan vandag voor in ons groep?”
“Ja, kom ons kyk wat kan
ons maak teen die pas, dan hak ons iemand en kyk hoe lank kan ons hou.”
Ons het gehak en gehou
en die revs het hoog gehardloop...
“Hey! Ek gaan ‘n EFFEN
gasket blaas as ons so aanhou ry.”
“Jy is OK, byt net
vas.”
Prins Albert na
Calitzdorp. Oor die Swartbergpas dan ‘n paar bultjies gevolg deur ‘n onlangs
weer oopgekapte ou wa-pad. Die vorige dag se ry het ons nog selfvertroue gegee
en ons het goed gevoel. Die weer was ook gunstig: dit het gelyk na reën, baie
beter as die hitte van die laaste vier dae. Rohwer was net nog meer rowwer in
die koelte en ons kon beide heel oordentelik klim op die dag.
“Jy dink jy is rowwer
as ekke...”
Van Prins Albert se
kant af is die Swartbergpas ‘n long and winding road. Met die klim op vang ons
weer die Tread-mag span en ons ry toe saam met hulle. Donovan en Nolene van
Jozi, lekker mense. Die res van dag het min of meer soos volg verloop: Donovan
wat omkyk of Nolene nog gehak is en dan laag op laag die rubber op die grondpad
neerlê. En hy ry net sterker soos die dag aangaan.
Na Swartbergpas het
ons stuk teerpad afgeblits. Op die wa-pad het ons goed gevoel en kon saam met
die vinnigstes in die bunch klim. Die descend die anderkant af was lekker rof
en Rohwer het homself gate uitgeniet. Daarna was dit redelik grondpad huistoe
en die wind het ons nie ernstig gepla nie. Met 40km to go skuif Donovan
vorentoe en toe moet ons klou om by die bondel te hou. Ons is oor ‘n hele aantal rivierlope en dit
was meestal redelik steil af na en weer steil op uit die lope uit. Die meeste
lope het ‘n klein betonbruggie in. Soos die pad weer uit die rivierloop begin
klim is daar dan ‘n stukkie wat gebeton is en dus so effense “ramp” vorm.
Gewoonlik is jou spoed heeltemal te min om hoegenaamd die ramp-eienskap daarvan
te gebruik. Maar elke maal ons het daaroor gevlieg.
“Dude dit was insane!
Ek was meestal in die rooi, maar kon hou. Dit was awesome om so te ry.”
“Verseker! Jy weet ons
het omtrent twintig plekke beter vandag klaar gemaak as ons GC (general
classification) posisie!”
Dag 6
“I feel the need...the
need for speed!”
“Hoe voel jy?”
“Verbasend OK.”
“Ons sal net onsself
moet watch teen die Rooibergpas uit, die ding is blykbaar lank.”
Die laaste dag. Nog
meer selfvertroue na die vorige dag. Die bunch het verbasend rustig uit
Calitzdorp gerol vir die tweede langste dag van die race. Na die Rooibergpas, eerste
van drie lelike bulte vir die dag. Ons sou later ook die Gouritsriver twee keer
kruis, so dit was ‘n interessante dag.
“Hou vas, ek gaan jou
gou sleep, dan vang ons daai bunch.”
“Waar de hel kry jy die
krag vandaan?”
Teen Rooibergpas skuif
ons in ons nou bekende posisie saam met Tread-mag in. Die reën is dreigend,
maar dit het eers gelukkig teen die einde van die dag begin val. Na die pas was dit twee-spoor paadjies deur ‘n
natuurreservaat wat nogals mooi was.
“As ons so ry, dan
sien ek niks van die omgewing nie, ek moet net fokus. ”
“Ja...”
“Ek kla nie, ek probeer
net sê dat ek nie normaalweg so sal ry
nie.”
Na die pret in die
reservaat, was dit een rollende heuwel na die ander. Ons het lekker gery en heel
wat mense ingery. Teen die einde het Donovan weer begin gas gee.
“We want to be back in
Jo’burg by this evening, so there is no use phaffing about.”
Die maal ek het darem
bene oorgehad en ons kon om die beurt gas gee aan die voorkant. Ons het
behoorlik geskuif.
“Ek sweer daai nappy
rash salf wat ek gebruik het het steroids in...ek voel soos ‘n animal.”
“Jy het nie dalk daai
salf naby nie...”
“Nee sorry, maar het
ek dit gehad sou ek sommer die buisie opgeët het.”
“I would have beaten
you to it.”
“What are you guys
chasing?”
“Nothing, I just want
to go and take a dump in something other than a PolyJohn.”
Ek en Rohwer maak die
dag klaar as die 32ste span op die dag klaar en die 48ste plek algeheel vir die
hele resies.
Rohwer, dit was
awesome om saam met jou te ry. Ek is baie beïndruk met hoeveel jy so vinnig
geleer het en hoe jy elke dag beter geraak het.
Mason, dankie vir die
hemde.
